Mijn naam is Jean-Bob Ildanach en mogelijk kennen sommige lezers mij wel van de artikelen die ik tot 23 juli 2014 zo nu en dan schreef op Grenswetenschap.nl/be.
Toen op bovengenoemde datum deze site stopte met het uitbrengen van nieuwe publicaties, besloot ik dat het dan tijd werd dat ik zelf een plaats creëerde om mijn verdere nieuwe verhalen op te publiceren.
Al mijn eerdere verhalen blijven vooralsnog bewaard in de bibliotheek van Grenswetenschap en zullen daar nog steeds leesbaar zijn, ik zal er hier af en toe nog wel naar verwijzen en in het voorwoord van 'kronieken' een index met verwijzingen naar deze artikelen plaatsen.
Maar al mijn nieuwe ontdekkingen en belevenissen komen vanaf nu hier te staan in mijn kronieken.
Toen op bovengenoemde datum deze site stopte met het uitbrengen van nieuwe publicaties, besloot ik dat het dan tijd werd dat ik zelf een plaats creëerde om mijn verdere nieuwe verhalen op te publiceren.
Al mijn eerdere verhalen blijven vooralsnog bewaard in de bibliotheek van Grenswetenschap en zullen daar nog steeds leesbaar zijn, ik zal er hier af en toe nog wel naar verwijzen en in het voorwoord van 'kronieken' een index met verwijzingen naar deze artikelen plaatsen.
Maar al mijn nieuwe ontdekkingen en belevenissen komen vanaf nu hier te staan in mijn kronieken.
Ik voel mij in eerste instantie een filosoof, op zoek naar antwoorden. Ik ben nooit gestopt met me afvragen waarom. Waarom zijn de dingen op onze wereld zoals ze zijn? Wat is onze rol hierin? Is alles wel echt zo zoals men ons vertelt op school en in de media, of speelt er soms meer mee in de wijze waarop het ons wordt verteld?
Vanaf mijn prille jeugd was ik reeds 'eigen wijs', ik wenste niet voetstoots aan te nemen wat mij werd verteld. Ik meende vaak de dingen wel beter te weten, om er dan regelmatig achter te komen dat ik dan toch ongelijk bleek te hebben. Maar dat was dan wel tenminste een eigen ervaring geworden en niet die van een ander. Maar heel erg vaak kwam ik er ook achter dat ik wel gelijk had. En dat was voor mij voldoende om verder te blijven gaan op de door mij ingeslagen weg.
Mijn hele studieperiode heeft in het teken gestaan van geschiedenis, aardrijkskunde en het leren van andere talen. Dat leek mij de enige manier waarop ik meer aan de weet zou kunnen komen over de vragen die ik altijd had gesteld. Men noemde dat destijds zeer 'nutteloze' vakken voor als men op zoek was naar betaald werk, maar het 'vinden van werk' was voor mij niet voldoende motivatie om te willen leren. Ik vond het vinden van antwoorden op mijn vragen veel belangrijker. Want enkel zo kwam ik voorbij die horizon die vele anderen als uiterste grens leken te beschouwen.
Vanaf mijn prille jeugd was ik reeds 'eigen wijs', ik wenste niet voetstoots aan te nemen wat mij werd verteld. Ik meende vaak de dingen wel beter te weten, om er dan regelmatig achter te komen dat ik dan toch ongelijk bleek te hebben. Maar dat was dan wel tenminste een eigen ervaring geworden en niet die van een ander. Maar heel erg vaak kwam ik er ook achter dat ik wel gelijk had. En dat was voor mij voldoende om verder te blijven gaan op de door mij ingeslagen weg.
Mijn hele studieperiode heeft in het teken gestaan van geschiedenis, aardrijkskunde en het leren van andere talen. Dat leek mij de enige manier waarop ik meer aan de weet zou kunnen komen over de vragen die ik altijd had gesteld. Men noemde dat destijds zeer 'nutteloze' vakken voor als men op zoek was naar betaald werk, maar het 'vinden van werk' was voor mij niet voldoende motivatie om te willen leren. Ik vond het vinden van antwoorden op mijn vragen veel belangrijker. Want enkel zo kwam ik voorbij die horizon die vele anderen als uiterste grens leken te beschouwen.
De Rode Draad
Mijn schrijfsels dienen vooral om een mogelijk nieuw gezichtspunt te geven op zekere vraagstukken die mensen kunnen hebben over het leven op zich, of andere zaken. In de periode dat ik op Grenswetenschap mijn verhalen schreef kreeg ik aan het einde van die artikelen vaak reacties van lezers. Positieve, maar ook wel negatieve of niet begrijpende reacties.
Vooral vanwege dat laatste denk ik dat het nu op deze door mijzelf beheerde webstek even geen kwaad kan om enkele dingen iets nader toe te lichten.
Het viel diverse lezers van Grenswetenschap namelijk vooral op dat er in mijn artikelen vaak afbeeldingen van 'borsten' van vrouwen voorkwamen, en dat deze een belangrijk onderwerp leken te zijn in enkele van mijn verhalen. Door diverse lezers werd dat vaak verkeerd geïnterpreteerd en daaruit bleek duidelijk dat het niet was niet begrepen.
Vooral vanwege dat laatste denk ik dat het nu op deze door mijzelf beheerde webstek even geen kwaad kan om enkele dingen iets nader toe te lichten.
Het viel diverse lezers van Grenswetenschap namelijk vooral op dat er in mijn artikelen vaak afbeeldingen van 'borsten' van vrouwen voorkwamen, en dat deze een belangrijk onderwerp leken te zijn in enkele van mijn verhalen. Door diverse lezers werd dat vaak verkeerd geïnterpreteerd en daaruit bleek duidelijk dat het niet was niet begrepen.
Gedurende mijn studies van de evolutie van de mens ontdekte ik al snel dat de vrouw in het verleden een heel andere maatschappelijke status had genoten in de gemeenschappen der mensen, en dat één reden daarvoor natuurlijk een louter biologische oorsprong was. Zij was 'moeder', voedster en brengster van nieuw leven. Haar lichaamsbouw verschilde duidelijk van die van mannen.
Vrouwen van de Homo Sapiens hadden naar verhouding grotere fysieke aanpassingen gehad tijdens de evolutionaire ontwikkeling tot onze huidige gestalte, dan bijvoorbeeld de mannen. In mijn artikel hier (GW) valt daar reeds meer over te lezen.
Ik ontdekte dat vooral in de tijd dat er allerlei volksverplaatsingen rond het oostelijk deel van de Middellandse zee aan het plaatsvinden waren, er sprake werd van een verandering in het culturele denken over de positie van de vrouw in de samenleving. In mijn reisverslagen, o.a. hier en hier (GW) schrijf ik over deze culturele verschuiving die aan het plaatsvinden was. Deze links betreffen slechts 2 delen van series die zijn gewijd aan onze reizen naar dat deel van de wereld om uit te vinden hoe die cultuur daar ooit moest zijn geweest en waar de oorsprong ervan zou liggen.
Vrouwen van de Homo Sapiens hadden naar verhouding grotere fysieke aanpassingen gehad tijdens de evolutionaire ontwikkeling tot onze huidige gestalte, dan bijvoorbeeld de mannen. In mijn artikel hier (GW) valt daar reeds meer over te lezen.
Ik ontdekte dat vooral in de tijd dat er allerlei volksverplaatsingen rond het oostelijk deel van de Middellandse zee aan het plaatsvinden waren, er sprake werd van een verandering in het culturele denken over de positie van de vrouw in de samenleving. In mijn reisverslagen, o.a. hier en hier (GW) schrijf ik over deze culturele verschuiving die aan het plaatsvinden was. Deze links betreffen slechts 2 delen van series die zijn gewijd aan onze reizen naar dat deel van de wereld om uit te vinden hoe die cultuur daar ooit moest zijn geweest en waar de oorsprong ervan zou liggen.
Ik ontdekte vooral dankzij de geschiedenis van Kreta's eerste bewoners - en kreeg dit bevestigd tijden een bezoek aan Egypte - dat men in de oudheid vele duizenden jaren lang heel anders naar de naaktheid van met name het vrouwelijke bovenlichaam had gekeken als men later ineens zou gaan doen na enige ontwikkelingen. En tot op de dag van vandaag heeft men nog steeds moeite ermee als men de borsten van de vrouw naakt ziet, mede dankzij die ontwikkelingen. Culturele ontwikkelingen die eigenlijk slechts een speldenprik vormden in de geschiedenis der mensheid.
Hier kan men een definitie over naaktheid lezen die volgens mij in sommige opzichten onterecht en oneerlijk is naar vrouwen toe.
Dat veel vrouwen, vooral in landen waar zij als burgeres een lagere status hebben dan mannen, dit eveneens als onrecht zien wordt wel duidelijk als men bijvoorbeeld naar de zogenaamde 'free Amina' protesten gaat kijken, waarvan op het internet voldoende sites te vinden zijn. (Zie ook hier en hier)
Net als in de jaren 70 van de vorige eeuw in west Europa lijkt het voor veel vrouwen nog steeds de beste manier van strijden voor gelijkwaardige behandeling met mannen, door symbolisch hun borsten te laten zien in het openbaar. Men mag hen hierdoor eigenlijk wel de moderne 'Amazones' noemen.
Zoals mijn echtgenote al regelmatig mocht ervaren heeft men in dit tijdperk van - oorspronkelijk vaak Amerikaanse - sociale media zoals bijvoorbeeld Facebook, ineens in ons 'vrije' westen ook weer moeite gekregen met de blote borsten van vrouwen, en daar wordt natuurlijk terecht veel protest tegen aangetekend want zo worden vrouwen gedwongen weer heel wat verworven rechten in te leveren als het ware.
Hier kan men in het Engels op de Facebookpagina 'Free the nipple' een statement van mijn echtgenote lezen over hoe wij over dit onrecht denken.
Hier kan men een definitie over naaktheid lezen die volgens mij in sommige opzichten onterecht en oneerlijk is naar vrouwen toe.
Dat veel vrouwen, vooral in landen waar zij als burgeres een lagere status hebben dan mannen, dit eveneens als onrecht zien wordt wel duidelijk als men bijvoorbeeld naar de zogenaamde 'free Amina' protesten gaat kijken, waarvan op het internet voldoende sites te vinden zijn. (Zie ook hier en hier)
Net als in de jaren 70 van de vorige eeuw in west Europa lijkt het voor veel vrouwen nog steeds de beste manier van strijden voor gelijkwaardige behandeling met mannen, door symbolisch hun borsten te laten zien in het openbaar. Men mag hen hierdoor eigenlijk wel de moderne 'Amazones' noemen.
Zoals mijn echtgenote al regelmatig mocht ervaren heeft men in dit tijdperk van - oorspronkelijk vaak Amerikaanse - sociale media zoals bijvoorbeeld Facebook, ineens in ons 'vrije' westen ook weer moeite gekregen met de blote borsten van vrouwen, en daar wordt natuurlijk terecht veel protest tegen aangetekend want zo worden vrouwen gedwongen weer heel wat verworven rechten in te leveren als het ware.
Hier kan men in het Engels op de Facebookpagina 'Free the nipple' een statement van mijn echtgenote lezen over hoe wij over dit onrecht denken.
In ieder geval kwam het in de reacties op mijn artikelen op Grenswetenschap regelmatig voor dat men zich eraan leek te storen als er in mijn artikel een in mijn ogen volledig gerechtvaardigde illustratie van een vrouwenborst voorkwam. Ik hield er zelfs de nickname Jean-Tet aan over, die ik overigens met trots draag.
Ik hoop dat de reden dat men in deze kronieken zo nu en dan ook illustraties hiervan tegen zult komen door bovenstaande wat meer duidelijk is geworden. Illustraties met de borsten van een vrouw zijn mijns inziens niet louter als lustopwekkend bedoeld maar zij dienen eerder als een vorm van kunst te worden beschouwd. En eigenlijk is dit al vele millennia het geval. Borsten hebben de mensen altijd weten te inspireren tot kunstwerken, waarschijnlijk juist vanwege het unieke karakter van de menselijke 'mammae'.
Ik hoop dat de reden dat men in deze kronieken zo nu en dan ook illustraties hiervan tegen zult komen door bovenstaande wat meer duidelijk is geworden. Illustraties met de borsten van een vrouw zijn mijns inziens niet louter als lustopwekkend bedoeld maar zij dienen eerder als een vorm van kunst te worden beschouwd. En eigenlijk is dit al vele millennia het geval. Borsten hebben de mensen altijd weten te inspireren tot kunstwerken, waarschijnlijk juist vanwege het unieke karakter van de menselijke 'mammae'.